De traditie leert dat de laatste appel aan een boom moet blijven hangen
om voor het volgende jaar zeker te zijn van een goede oogst. Geen idee of
moderne fruittelers deze traditie nog toepassen. Wij wel. We leven nu eind november en nog altijd klampt één appel zich vast aan het uiteinde van de kruin
van een van de drie appelbomen in onze tuin. Vandaag bekeken we de verweesde
vrucht van dichtbij. Er hing een druppel aan. Alsof de appel zacht weende.
Huilde zij om haar gebrek aan rijpe schoonheid - oogappel noch sierappel kon je
haar noemen? Stemde haar eenzaamheid tot droefheid? Of traande zij vanwege de
kwetsuren, haar toegebracht door hongerige merels en eksters? We besloten de appel
te laten hangen. Niet vanwege de oogst volgend jaar - die laten we graag over
aan de nieuwe bewoners van ons huis - maar als eeuwenoud symbool van kennis,
vrede, macht en eeuwige jeugd. De treurende nablijver leek ons bovendien een
twistappel noch een rotte appel. Nu zijn wij, eerlijk is eerlijk, allesbehalve
appelkenners. Jaarlijks oogsten wij acht á negen kistjes met appelen maar nog
altijd hebben wij geen flauw idee om welke soort het gaat. Een deel van de
oogst eten we zelf, de appels smaken heerlijk. Een deel van de opbrengst
schenken wij aan dankbare buren, kennissen en familieleden. Het restant voeren
we in tijden van sneeuw en ijs op het gras in onze tuin aan de merels, de
eksters én aan de mooie kramsvogels uit Scandinavië. Maar nogmaals: geen notie
hebben we welk appelras wij onze (gevederde) vrienden voorschotelen. Van een
gegarandeerde appellation contrôlée is dus geen sprake. Daarom doen wij een
appèl op de lezers van deze blog. Bijgaand ziet u de laatste hangappel. Geef
haar alstublieft een naam. Het zal haar lijden verzachten en haar kracht geven
om te blijven hangen tot ze erbij neervalt.
Jelle Leenes is schrijver, journalist en publicist.
Jelle Leenes is schrijver, journalist en publicist.
Klik hier als je wilt reageren.
