Scheidkunde

Vroeger was het vanzelfsprekend, schreef een krant eens: winter voorbij, kachel uit en poetsen maar. Het voorjaarszonnetje leidde in veel huishoudens tot de grote schoonmaak. Met het oog op de verkoop van ons huis en onze verhuizing zijn wij midden in de winter al met deze operatie begonnen. Dat wil zeggen: we ontdoen onze woning, studio en schuur van spullen waar we niet naar omkijken. Kleding en andere goed dat nog geld oplevert, verkopen we via internet. Oud hout verstoken we in de kachel. Ter ziele apparatuur, oud ijzer en plastic voorwerpen brengen we naar de lokale of regionale milieustraat. Onlangs was het de beurt aan het klein chemisch afval (KCA). Elke donderdag is een chemokar in de buurt. Op vaste ‘haltes’ wordt KCA ingezameld. Wij met een doos vol flacons en blikken met chemische inhoud naar het dichtstbijzijnde inzamelpunt. Twee ‘scheidkundigen’ in oranje pakken verwelkomden ons. Hoe moet je de bemanning van een chemokar anders noemen - ze scheiden immers scheikundig afval? KCA-ers? Chemogasten? Dan klinkt chemogabbers beter. Niet dat beide mannen stijf stonden van de spierversterkende middelen maar ze gedroegen zich als gabbers. In een kameraadschappelijke sfeer aanvaardden zij zonder morren ons zorgvuldig geselecteerde afval. ‘Geef alles maar,’ stelde de oudste scheidkundige ons direct gerust: ‘Het verhaal achter al die vloeistoffen, batterijen en gloeilampen interesseert ons minder.’ Senior oefende zijn vak al zeventien jaar met plezier uit, zei hij. Bij ons vertrek overhandigde hij nog een voorbedrukt a-viertje over de chemokar. Wat bleek? Door ons nog gevaarlijk geachte stoffen als nagellak, inkt, lijm, vlekkenwater, aceton, smeervet en plamuur zijn ‘geen KCA meer’ en hoeven dus ‘niet meer apart ingeleverd te worden.’ Bij thuiskomst realiseerden wij ons de portee van deze boodschap. Het zal toch niet zo zijn, bedachten wij, dat deze stoffen voortaan in de reguliere vuilnisbak gedumpt mogen worden of doorgespoeld in het toilet. Volgende maand nog maar eens vragen. Dan zoeken we de chemogabbers als het even kan weer op. Een vervolglesje scheidkunde is nooit weg. 

Jelle Leenes is schrijver, journalist en publicist.