Met het uur wijzer

Enkele weken geleden gaf zij de geest. De grote wijzer van de wandklok boven de ruim zeven meter lange boekenkast in de woonkamer bleef van de ene minuut op de andere tussen de zeven en de acht steken. Aan de batterijen in het mechanisme achter de wijzerplaat lag het niet. De kleine wijzer bleef op tijd rondjes draaien. Uiteraard probeerden we de minutenwijzer weer aan de praat te krijgen. Tevergeefs echter. We staan nu voor de keuze. Óf we laten de klok vakkundig repareren óf we verwijderen de stilstaande grote wijzer. Klokkijken zonder minuutaanduiding gaat heel goed. Zeker in de huiselijke sfeer heb je helemaal geen minutenwijzer nodig. Ongeveer weten hoe laat het is, werkt prima. In de 16e en 17e eeuw wist men niet beter. In die periode waren klokken nooit uitgerust met grote wijzers. Elders in het huis beschikken we bovendien over alternatieve tijdmechanismen. In de slaapkamer, in de keuken, aan onze polsen: overal kunnen we de tijd lezen. In onze kantoorstudio hangt zelfs een dubbelzijdige stationsklok mét secondenaald. Wat meer is: elk uur horen we in de verte een klok slaan in de gezichtbepalende toren van de Cuyperskerk in buurdorp Kloosterburen. Dat deze klok jarenlang iets te vroeg beierde en nu iets te laat mag de pret niet drukken. In Kloosterburen staat nóg een kleinere kerk met een toren uit de 17e eeuw. De wijzerplaat op deze toren heeft inderdaad maar één (uur)wijzer. Vraag niet hoe wij erop kwamen maar pratend over al die uurwerken rondom vroegen wij ons af hoe vaak per etmaal de grote en de kleine wijzer van een klok precies op elkaar liggen. Enkele websites brachten na wat triviaal gesteggel uitkomst. De grote wijzer passeert de kleine wijzer 22 keer per etmaal. Zo waren wij - niet per seconde maar binnen het uur - ook wat wijzer.

Jelle Leenes is schrijver, journalist en publicist.

Klik hier als je wilt reageren.